I really looove bucks feet, bokkenpootjes in Dutch. I don’t know my limits with them. They actually go too fast. That quickly melting chocolate head, that firm brittle of the “foot” itself and then that humble crema layer in the middle. Each element ignites my eagerness and then I stare in amazement at the last melts of chocolate on my empty fingers. Where has it gone now?
That is why this pleasure has actually been renamed “bokkenpruikjes” by Lucas. It always made me grumpy if I ate too much of it (in the Netherlands when you have “de bokkenpruik op” you show your foul mood) .
Now, if you’re reading the book and find a place that makes you think, “Hey! Where has it gone now?” Because it is referenced and it just piqued your curiosity and you long to sink your teeth into it: maybe you’ll find it here below. If it’s not there, ask me, who knows, maybe I still have a stock left…
ha lief, zojuist Boris en Roosje naar Schiphol gebracht. Ze gaan naar Zuid-Afrika! Boris was daar ooit eerder, met Lucas. In de tijd dat Lucas voor €25,- tickets kon bekomen voor elke plek op de wereld waar hij naar toe
Ze droomde dat in de verte vuurwerk werd afgeschoten en de vreugde van het nieuwe jaar vervulde haar hart. Ze keek als betoverd naar elke vuurwerkrozet, die zich opende voor haar ogen, totdat één gloeiende vuurwerkster haar aandacht ving en alle andere sterren deed verbleken.
… Deze man had een lange reis achter de rug. Hij had gelopen door bergen en dalen, door enorme vlaktes die hem het gevoel gaven dat hij het groots dat hij in z’n armen droeg, ook onder z’n voeten had. Hij had zo lang gelopen, dat hij alle namen van de wereld vergeten was…
slordige vesting opent voedingsbron boven bepakte schaamstreek
voorstelling voor twee hoe ik in mijn uitspanning de regenboog vang
lieve moeder van me, vandaag heb ik geen haast. Het zinnetje blijft maar in m’n hoofd opkomen. Vandaag heb ikgeen haast. Vanmorgen, toen ik wakker werd, was het nog vroeg. Eigenlijk ook al laat: half 9bijna. Maar ik wist dat
Tederheid had nooit een gezicht. Ze kreeg een gezicht toen ik een workshop “Relaties en Contacten” ging doen. Contact met háár zocht ik toen nog niet. Ik wist überhaupt niet goed hoe dat moest. Ik nam wel wat overbleef. En
ha lief, dinsdag had ik toegewijd aan “grace”. Joki had gevraagd of ik haar wilde supporten bij de opnames voor Holland’s Got Talent. In Zwolle. En ik had niet goed geweten wat ik er mee moest. Dus gooide ik de
Ik wilde altijd de zoon van m’n vader zijn. Ik wilde de drager zijn van zijn naam. Het verbaasde me dan ook oprecht dat ik in mijn huwelijk met Lucas zíjn naam wilde gaan gebruiken. Brandhorst-Portegies. Het leven in een
licht uit de gaten hebben streelt het koesteren in één moeite door