Het Boek was niet per sé bedoeld als boek. Het was een persoonlijke behoefte om alles eens op een rijtje te zetten. Letterlijk. Alle correspondentie die ik gevoerd had vanaf de tijd dat Lucas en ik thuiskwamen van pelgrimstocht tot en met het afscheid van Lucas zo’n 10 maanden daarna. Met daarin als bijlage de verhalen van de pelgrimstocht. Omdat die nog niet eens verteld waren, toen de verhalen van de tumor, die bij Lucas aangetroffen was, om voorrang vochten. En omdat die zo belangrijk bleken bij snappen hoe wij ook deze tocht samen deden.
Terwijl ik het allemaal op een rijtje zette, bleef ik steeds steken bij kwesties waar ik eigenlijk nog geen vrede mee had. Maar bijna twee jaar na de dood van Lucas had ik de laatste stremming kennelijk opgelost, want eigenlijk voordat ik er erg in had, stuurde ik de eerste pagina’s op naar GVMedia. Een paar dagen later werd ik opgebeld. Dat het er interessant uitzag. En of ik het hele manuscript op wilde sturen.
Zo is het gekomen. Dat het ineens een manuscript heette. “Heb je al een titel?” vroeg de uitgever, toen hij me belde omdat ook het hele manuscript uitgevenswaardig werd geacht. Nee, die had ik nog niet. “Wat denk je van Dansen met Lucas?” vroeg hij.
Toen snapte ik pas echt wat er in het boek stond.