Lieve Els,
weet jij het nog, hoe je rook, toen je eigen vloeistoffen voor de eerst keer uit je yoni kwamen stromen, na de aanraking van een man?
Hoe je kind rook toen ze je binnenste geur mee naar buiten nam?
Dat is de geur, die kompas is voor m’n handelen. Alle andere structuren vallen daarbij in het niet.
Ik had geen idee, dat ik die geur altijd terugzoek. Tijdens het zoeken kwam ik ook het trauma tegen. De kut. De plek die zich de zachtheid niet kon herinneren.
Sinds kort, sinds ik m’n laatste verhaal heb geschreven, weet ik dat ik me net zo lang met de kut bezig heb bezig gehouden, tot ik me die geur weer kon herinneren. Sindsdien is de kut een bloem. Een roos, zoals die op de weg naar het eind van de wereld stond, vlak voor het kerkje waar Lucas z’n blinddoek op kreeg. Ik ging er nooit langs, zonder even te ruiken.
Die geur. Ik meende me er ooit voor te moeten schamen, omdat ik dacht dat iedereen het kon ruiken en dus iedereen m’n liefde voor die man aan me af kon lezen. En dat ik hem wou. Maar ik ontmoette alleen maar een vriendelijk gezicht van een collega, toen ik in de kleedkamer van het verpleegtehuis me stond om te kleden en we beiden gehuld waren in die geur.
liefs,
Joke